Vrouwen kussen dolblij de voeten van hun artsen

Fistula-ziekenhuis in Addis Abeba geeft fistelpatiënten zelfvertrouwen

Een patiënt van het Fistula-ziekenhuis reisde per kameel vanuit Somalië naar de grens met Ethiopië. Daar verkocht ze haar kameel om eten te kunnen kopen voor de rest van haar reis, die ze te voet voortzette. Een andere fistelpatiënt arriveerde bij het ziekenhuis met de naam van de eindbestemming op een papier op haar borst gespeld. De vrouwen lopen soms wekenlang, op blote voeten, vanuit Ethiopië, Eritrea, Soedan en Somalië. Ze zijn ten einde raad.

Verstoten

Vesicovaginale fistels komen in Nederland niet voor, het is een complicatie bij een moeilijke bevalling zonder medische voorzieningen. Ze ontstaan als een baby, tijdens een bevalling, blijft steken in het geboortekanaal. En dat gebeurt vaak bij jonge, niet volgroeide vrouwen. Veel Afrikaanse vrouwen overleven zo’n langdurige bevalling niet, en meestal sterft hun baby ook.
Een vrouw die moet leven met een fistel, heeft constante pijn, kan meestal geen kinderen meer krijgen en ze verliest urine. Ze wordt verstoten door haar echtgenoot en familie, moet buiten het dorp wonen, alléén het land bewerken en mag de kerk niet binnen omdat ze niet ‘schoon’ genoeg is om God te aanbidden. Ze is is vaak ten einde raad.

Vreugdekreten

De Australische arts Reginald Hamlin trok zich het lot van de fistelpatiënten aan. Hij bracht hun problemen, begin jaren zeventig, ter sprake bij de Ethiopische keizer Haile Selassie, en kreeg daardoor toestemming een stuk grond te kopen waarop het Fistula-ziekenhuis werd gebouwd. Een cornflakes-fabrikant doneerde vijfendertigduizend dollar en dokter Hamlin startte hersteloperaties, bijgestaan door zijn vrouw Catherine.
Tijdens hun verblijf in het ziekenhuis leren de vrouwen lezen. Volgens Catherine Hamlin helpt het lezen mee aan de ontwikkeling van de vrouwen en voorkomt het dat ze geïsoleerd worden.

Nieuwe jurk

Bij hun ontslag uit het Fistula-ziekenhuis krijgen de vrouwen een nieuwe jurk en een bijbel. Deze geschenken helpen mee het zelfrespect terug te winnen. De vrouwen zijn dankbaar voor de aandacht die ze krijgen zelfs als hun incontinentieproblemen niet helemaal zijn opgelost. De vrouwen komen vaak nog eens terug naar het ziekenhuis: met geschenken. Ze komen hun kind laten zien dat geboren kon worden na de operatie, terwijl ze dachten dat ze door hun kwaal nooit meer een levende baby in hun armen te houden. Elke week is er wel een patiënt die bij haar vertrek vreugdekreten slaakt en de voeten van haar arts kust.

Lees: We bléven huilen en Twee handjes mais