Nur Aden Sadik ziet zijn toekomst somber in

,,Het is onmogelijk een nieuw bestaan op te bouwen’’

Nur Aden Sadik rende voor zijn leven, een watertank als enige handbagage. Zelfs zijn hut liet hij achter. Vlak voor zijn vlucht trok hij nog snel zijn tweede bloes aan, want de nachten zijn koud in Somalië. Nur Aden Sadik (60) was rondtrekkende veeboer in het gebied rond Hagar. Hij leefde in een tent van takken die hij dan hier, dan daar opzette. De regens bleven uit dit voorjaar, zijn vijftig koeien hadden niet genoeg te eten. Eén voor één kwijnden ze weg, tot hij boer was zonder vee.

Uitgehongerd

Ook het gezin van Nur Aden Sadik leed honger: ,,Mijn vrouw Ragmo stierf een maand geleden, uitgehongerd. Ze werd veertig jaar. Daarna overleed mijn oudste zoon Mohammed van drie. Ook voor mijn jongste, ondervoede zoontje Abdi kon ik niets meer doen. Hij stierf in mijn armen, twee jaar oud.”

Wilde beesten

Paniek overviel Nur Aden Sadik. Hij vreesde voor zijn eigen leven en ontvluchtte halsoverkop zijn geboortegrond. Nur Aden Sadik rende ’s nachts, bij het licht van de maan, bang voor leeuwen, hyena’s en andere wilde beesten die, net als hij, wanhopig op zoek zijn naar water en, net als hij, honger lijden.
Overdag hield hij zich schuil in struiken, en dutte wat. Zodra de avond inviel ging hij weer op weg, en rende zo hard hij kon. Zo liep hij zes dagen. Toen kon hij zich aansluiten bij een groep stamgenoten, die al eerder het gebied rond Hagar ontvluchtte.

Somber

Nur Aden Sadik rust even uit in de schaduw van een kale struik, hij voelt zich slap en uitgeput. Hij piekert wat hij zal doen als het eindelijk gaat regenen. ,,Wat moet ik ondernemen als het vee weer kan grazen? Mijn dieren zijn dood en mijn geld is op. Nur Aden Sadik ziet zijn toekomst somber in. ,,Ik wil niet terug naar mijn land, al zou ik een nieuwe kudde koeien krijgen’’, zegt hij beslist. ,,Het is voor mij onmogelijk ooit een nieuw bestaan op te bouwen. Deze droogte is te erg.’’