Elke tweehonderd meter een foto

Om vijf uur gaat ‘onze wekker’ in de prachtige pipowagen op camping Lentemaheerd in Uithuizermeeden, vlak bij Roodeschool. Mijn vader (Jaco Klamer) en ik krijgen om half zeven een vorstelijk ontbijt aangeboden. De fiets staat nog op de plek waar onze voorganger ‘em heeft achtergelaten, bij station Roodeschool. We fietsen langs het huis aan Zr. Kortestraat nummer 1, ontworpen door Jaco’s oom Dirk Klamer. Opa Jaap Klamer ondernam vanuit Roodeschool ooit lange fietstochten. Op de begraafplaats vinden we de graven van zijn vader en moeder.

Vet veel hits

Jaco heeft zich ingeschreven voor de fietstocht van het ND en ik mag mee. De conditie van Jaco is niet echt op peil, dus zal ik hem af en toe moeten aanmoedigen z’n benen vooral te blijven ronddraaien. Dat was vroeger wel anders. Ik herinner me dat Jaco, Marijn en ik gingen fietsen en in noodweer terecht kwamen, echt gloeiend ver van huis. Toen was Jaco de held. Hij trok ons – tot het bot verkleumd en totaal vermoeid – voort aan een touw. Ik vrees dat de rollen nu zijn omgedraaid.
We belanden in de Eemshaven. Jaco zet z’n fiets tegen een hek en zet windmolens op de foto. Ik kijk naar de kilometerteller: elke tweehonderd meter een foto, zo halen we onze voorganger nooit in…
Jaco mag twitteren vandaag, ik leg uit hoe dat moet. Jaco besteedt het twitteren meteen uit aan mij. Ik stuur tweets: Henrik (11), zoon van Jaco Klamer: Wie zich tijdens het fotograferen van de Eemshaven verveelt kan mijn filmpje op Youtube opzoeken (afscheid Henrik Klamer). Ik wil graag vet veel hits en rate ‘em alstublieft hoog!
We fietsen naar Delfzijl, we zijn al snel in Polen: dat schiet lekker op. We zien reeën boven het koren uitspringen, een vos, een zwaluwnest. Onze banden draaien zwaar van alle aangekoekte schapenstr…eh…poep.

Soppende schoenen

Oude graven van Oterdum moesten tijdelijk wijken voor de uitbreiding van de industrie rond Delfzijl, ze kregen een plek op de nieuwe dijk. We fietsen weer. De lucht kleurt donkerpaars, ook dat is volgens Jaco een foto waard. Regen stort op ons neer. In geen velden of wegen een schuilplaats. We blijven fietsen, onze banden zijn weer poepvrij. Ik stuur een noodtweet: ‘Wie ruilt onze soppende schoenen voor droge?’ Zelfs m’n onderbroek is nat. Terwijl de renners van de Tour de France zich een weg moeten banen door enthousiast publiek en voorzien worden van alles wat ze nodig hebben voor hun fietstocht, blijft het bij ons stil. Schapen schudden zich als honden droog. Ik neem als troost een snoepje, maar verregende varkenskoppen van Katja smaken smerig.
Corien Oranje stuurt ons vandaag bemoedigende tweets, zij is van vele communicatiemarkten thuis. Bezorgd vraagt ze of we onze lunch bij elkaar moeten vissen bij de visplaats voor invaliden in Delfzijl.
Jaco ontdekt dat hij ook kan filmen met zijn fotocamera, leuk voor het internet… Hij filmt eigenaar Perdok van de Spar in Termunten, die dicht dreigt te gaan omdat banken in crisistijd geen opvolger willen financieren. Anderhalf uur lang worden er geen kilometers gemaakt.

Vrolijke vlinder

We fietsen richting eindbestemming, we worden ingehaald door een vrolijke vlinder. Onderweg komen we langs het kinderwagenmuseum. We hebben er veel voor over om ons even lekker te laten voortduwen in zo’n ouderwetse wagen.
Moe, natgeregend en met blaren op de billen arriveren we bij ’t Swienenparredies in Nieuw Scheemda, waar ze in een uitgebreid informatiecentrum zelfs Katjazakjes varkenskoppen verkopen. Wat hebben de varkens het goed in dit ‘parredies’ dat ooit is opgezet door Violette Sanders. Zij vond dat het varken, symbool van voorspoed en geluk, weer onder de mensen moest komen. Zijn varkens vraatzuchtig, lui, dom en vies? Dat slaat volgens ’t Swienenparredies als een tang op een varken. Ze zijn juist zindelijk, sociaal en intelligent. In ’t Swienenparredies wonen varkens in alle soorten en maten. Ongelooflijk dat die koddige hangbuikzwijntjes in het wild met hun korte pootjes, drijvend op hun vette buik, rondroeien in moerassen. ’t Swienenparredies biedt ook onderdak aan honderden zwaluwen, die de stallen van de varkens onderpoepen. ’s Morgens om half acht, als de deuren opengaan, vliegen ze zzzzzzoem, allemaal uit, op jacht naar insecten.
We fietsen naar station Scheemda, onze eindbestemming. Volgend jaar fiets ik hopelijk weer voor ‘Aan de ketting’. Het is ondenkbaar dat het ND mij na publicatie van mijn flitsende reportage niet aanneemt als jongste journalist. Bij die fietstocht blijft Jaco thuis, of, als hij echt meewil, mag hij meefietsen zonder camera. Dan kan ik kilometers vreten.

Dagtraject:
Roodeschool-Scheemda

Aantal kilometers:
76

Totaal aantal kilometers:
138

Het weer:
Stromende regen, stralende zon, windstoten van 37 kilometer per uur.

Menu:
Pipo-ontbijt, blikjes drinken, brood, verregende varkenskoppen (snoepjes).

Slaapplaats:
Pipowagen op camping Lentemaheerd in Uithuizermeeden.

Kosten:
€ 40,00 voor logies en € 3,60 voor ijs (’t Swienenparredies).

Diepste gedachte:
“Stuur nooit een fotograaf op de fiets want met zijn kilometers wordt het niets…”