Niga Oleo verloor zoontje Sabeth

In december braken hevige gevechten uit in onze woonplaats Bor, en we vluchtten voor het geweld, vertelt Niga Oleo (33). We kwamen terug in Bor toen de situatie weer veilig was.

Mijn zoontje Sabeth, van zes, verbleef bij mijn zus op de kazerne in Bor. Ik was, met mijn andere kinderen, bij hen op bezoek toen Sabeth een handgranaat vond, die afging in zijn hand. Hij overleed ter plekke. Ik mis hem, maar het geeft me rust dat ik hem met mij eigen ogen heb zien overlijden. Ook mijn jongste, Jajoh, werd getroffen door granaatscherven, maar zij overleefde de klap. Ikzelf kreeg scherven in m’n rug en in mijn schouder. Elke dag heb ik pijn.

Mijn man is zes jaar geleden in Pibor overleden, hij had maagproblemen, vervolgt Niga. Daarna had ik nog een aantal relaties, maar die hielden geen stand. Ik moest alleen voor onze kinderen zorgen. In 2009 werd mijn oudste dochter Anjan door een Nuer-stam ontvoerd, samen met drie andere jonge meisjes. Ik vluchtte voor het geweervuur van de rovers het bos in.

Vrede met overlijden

Anjan moet nu vijftien jaar zijn. Ik heb gehoord dat de kinderen op het terrein zijn van het VN-vluchtelingenkamp in Bentui. Mijn dochter is zomaar, onverwacht, uit mijn leven gegrist. Ik kan het niet accepteren. Gek genoeg heb ik meer vrede met het overlijden van Sabeth, dan met het roven van mijn oudste dochter. Ik mis mijn dochter nog elke dag.
Na de dood van mijn echtgenoot hield ik me in leven door hout te sprokkelen in het bos, en dat te verkopen. Mijn gezin kon er nauwelijks van leven. Na de ontploffing van de granaat, waarbij mijn zoontje Sabeth omkwam, werden mijn dochtertje en ik – gewond, van Bor naar Juba gevlogen, samen met Korjom, van twee, en Arden van negen. Mijn dochtertje Jajoh werd behandeld in het ziekenhuis. We woonden bij mijn broer John Luar in Juba. Elke dag kwam de arts langs, twee maanden lang.

Nog niet geregistreerd

Twee weken geleden kwam ik met mijn kinderen aan in het vluchtelingenkamp Mahad, bij Juba. Doordat ik nog niet geregistreerd ben, heb ik nog geen recht op ondersteuning. Ik ben totaal afhankelijk van anderen.
Bovendien heb ik elke dag pijn aan mijn schouder en rug. Ik hoop dat dokters mij kunnen helpen, ik hoorde van een medewerker van Light for the World dat zij een operatie voor mij gaat regelen, waardoor ik mijn schouder en arm weer kan gebruiken.
Daarna wil ik graag terugkeren naar mijn geboortedorp Pibor, waar mijn moeder leeft. Zij kan mij helpen de vier van de zes kinderen die nog bij mij wonen, op te vangen. Ik zie hier, in het vluchtelingenkamp, geen toekomst voor mij en mijn kinderen.

Gewéldig nieuws!
Op 4 november 2015, dankdag, laat Niga mij weten dat ze haar dochter weer in haar armen kon sluiten: moeder en dochter zijn herenigd!

Lees: Noah leidde zijn blinde moeder, Kogel trof Johndy tijdens vlucht en Sandy vluchtte met kind op haar rug

En kijk: ‘Lost boys’ in Soedan, Zuid-Soedan draait door, Lijden en levenslust, Onafhankelijk, Op de vlucht en Ontheemd in Zuid-Soedan